نظر یک هموطن

بعد از مدتها دوری از وبلاگ امروز یادی از قدیم کرده و نظرات دوستان را خواندم با تجزیه وتحلیل نظرات ارسالی به این نتیجه رسیدم که زندگی ما انسانها مثل قصۀ توی کتابهاست که پایان جالبی دارد و کماکان دنباله رو این مصرع اختتام قصه هستیم که "بالا رفتیم ماست بود قصه ما راست بود – پایین اومدیم دوغ بود قصه ما دروغ بود" و بر این اساس همیشه  پتانسیل موجود برای دستاوردهای بزرگ را قربانی اختلاف نظرهای کوچک می کنیم.
بر این باورم هر انسانی خصلتا" درون خود ظرفیتی دارد که با عقاید ، باورها و دانشی که از محیط اطرافش می گیرد پرمی شود این ظرفیت اگر روزی پرشود یاد گرفتنِ ِ آدمی تمام می شود نه که نتواند ، میتواند ولی دیگر نمی خواهد چیز بیشتری یاد بگیرد پس تفکّر را کنار می گذارد و با تعصّب از ظرفیت باورهایش دفاع می کند و حتی برای آن می میرد امّا آدم غیر متعصّب تا لحظه مرگ در حال پر کردن ظرفیت درونی است و صدها بار محتوایش را تغییر میدهد.
دوستان عزیز اگر شما مدّتی است که افکارتان تغییر نکرده بدانید که این مدّت فکر نکرده اید . آب هم اگر راکد بماند نمیگویم فاسد چون کلمه درستی نیست بلااستفاده میشود . آنچه ما را ویران میکند باورهای غلط وتعصّباتی است که به خودمان اجازه دگربینی و دگرگونی انها را نمی دهیم باورهای غلط از حقایقِ ِ خطرناک ویران کننده ترند. سعی کنید مقداری در خودتان تغییر ایجاد کرده شاید این عمل منافع مثبت روستا و روستا نشینان را هم در پی داشته باشد و دگرگونی بدون چالشی را در مسئولین محلی ایجاد نماید. اختلاف نظر شخصی و حتی قومی ، قبیله ای منافع مثبتی برای روستا ندارد چه بسا ویرانی و عقب ماندگی هم برای روستایمان در پی خواهد داشت لذا تغییر را از خودمان آغاز و به مخاطبینمان تزریق کنیم تا انشاءالله انها را هم در مسیر سازندگی و احیاء روستا هدایت نماییم. یا علی

--
ممنون از شما هموطن, عزیز که در راستای پیشرفت روستا بدون کوچکترین غرض ورزی به دیدگاه و عقاید خود می پردازید

صدای روستای ابره در -Abrehdar...